Verkiezingen

Het komt regelmatig voor dat discussies in de colleges niet alleen over bedrijfskunde gaan, maar ook aan politieke thema’s raken, zoals laatst nog over de leiderschapsstijl van Rutte.
Dit geldt met name voor de colleges voor voltijdstudenten, jonge mensen zonder veel werkervaring, die publieke en politieke figuren beter lijken te kennen dan de CEO’s en ondernemers in het bedrijfsleven.

Gedurende de discussies stel ik me kwetsbaar op en deel mijn inzichten en voorkeuren voor progressieve oplossingen, als alternatieve perspectieven op hun belevingswereld. “Jullie laten je wel heel gemakkelijk meevoeren in het dominante narratief van je sociale omgeving. Verplaats je eens in een andere bubble. Hoe zou jij een gezin willen onderhouden met netto 800 euro per maand? Hoe kunnen we de wereld leefbaarder maken zónder stringente richtlijnen aan vervuilende bedrijven?”
Mijn kritiek op het functioneren van de publieke sector gaat er gemakkelijker in. Overall verwonderen zij zich soms dat ik geen conservatief, neo-liberaal verhaal hanteer. Inderdaad, de partijen op rechts/conservatief bieden geen oplossingen voor de complexe vraagstukken waar onze maatschappij nu voor staat.

Vandaag mocht ik kiezen.
Ik heb de behoefte mij te verantwoorden, niet als stemadvies, maar om transparant te blijven waar ik voor sta.

Tijdens mijn zomervakantie blies Mark Rutte volkomen onverwacht het kabinet op, met als aanleiding de migratie. Kort daarop zei hij tabé en ook andere kopstukken verlieten de politieke arena. Dat biedt kansen, dacht ik nog: nieuwe mensen, nieuwe ideeën, nieuwe partijen, meer visie … maar neen.
Ik heb drie (progressieve) partijprogramma’s gelezen met soms prachtige voorstellen, maar over de uitvoerbaarheid niets nieuws.
Het is duidelijk dat de kostenstijging in de zorg niet eindeloos kan doorgaan, en ik ben teleurgesteld dat geen enkele partij zich durft uit te spreken over de noodzaak van andere keuzes, organisatievormen en financieringsstelsels. De discussies over ‘nieuw bestuur’ bieden geen garantie voor verbetering.
Ook de kwaliteit van het onderwijs moet omhoog, maar simpelweg meer geld investeren is geen oplossing. Er waren uitstekende vakministers van D66 op deze terreinen (Dijkgraaf en Kuipers), maar zelfs zij hebben het verschil niet kunnen maken. Wellicht was hun ambtsperiode te kort.

Tja, wat moet je dan kiezen.
Kaag had de kans Rutte te wippen en ze had nooit opnieuw met dezelfde combinatie van partijen in het kabinet mogen gaan. Jette deed het goed als minister en ook zijn campagne was prima, maar nee, ditmaal geen D’66.
Andere verfrissende campagneleiders waren Bontebal, Bikker en Dassen. Zeker Volt was een kandidaat. Alle soms zelfs radicale ideeën in hun programma spreken mij aan. De Europese benadering, het basisloon, een ander belastingsysteem en ook het CPB liet zien dat hun plannen realistisch zijn. Volt was dan ook mijn ideale kandidaat.

Ik heb voor het eerst strategische gekozen.
Ik verfoei het idee van een rechts kabinet. En als de VVD of de NSC de grootste zijn dan zal dat hun voorkeur hebben, met of zonder de niet-rechtstatelijke PVV.
Een links kabinet lijkt niet mogelijk, dus ik kan niet vrij kiezen voor mijn voorkeur Volt.
Alleen een middenkabinet is nog mogelijk, maar dan moet Groenlinks+PvdA de grootste partij worden.
Ik hoop dat Frans Timmermans ons in veiliger wateren kan loodsen.